Samenvatting

In de wetenschappelijke literatuur worden meerdere vormen van intermitterend vasten omschreven. Op korte termijn laten studies naar ‘early time-restricted feeding’ (alleen eten in de ochtend en vroege middag) en ‘alternate-day fasting’ (om de dag eten) mét een energiebeperking een groter effect zien op cardiometabole gezondheid bij mensen met overgewicht dan een continue calorische restrictie (CCR). Langetermijnstudies (tot twee jaar) laten zien dat regimes van intermitterend vasten niet superieur zijn aan CCR. Daarnaast moeten nog vraagtekens gezet worden bij de veiligheid van intermitterend vasten op lange termijn, het verschil in effectiviteit en compliance in specifieke groepen mensen, het belang van de dieetkwaliteit en de praktische uitvoerbaarheid. Hierdoor kunnen op dit moment nog geen aanbevelingen gedaan worden over de inzet van intermitterend vasten bij de preventie en behandeling van ziekten.