Samenvatting

Onder sondevoedingsafhankelijkheid bij kinderen verstaan we het actief weigeren van de orale inname van voeding of drinken na het afbouwen van sondevoeding. Het is een van de potentiële gevolgen van langdurige sondevoeding bij kinderen. De ontwikkeling hiervan heeft meestal een multifactoriële oorsprong en kan onbehandeld maanden tot jaren blijven bestaan. Het kan voorkomen bij voedings- en eetstoornissen, zoals Pediatric Feeding Disorder (PFD) en de vermijdende/restrictieve voedselinnamestoornis (Avoidant/Restrictive Food Intake Disorder (ARFID)). De behandeling heeft als doel het ontwennen (weanen) van de sondevoeding en vereist een multidisciplinaire aanpak. Gedragstherapieën en klinische hongerprovocatie zijn voorbeelden van wetenschappelijk onderbouwde behandelingen, waarbij de diëtist de afbouw van sondevoeding en de opbouw van orale inname begeleidt en aandacht heeft voor de individuele behoefte van het kind. Zowel behandelde als onbehandelde sondevoedingsafhankelijkheid heeft op de lange termijn potentieel negatieve gevolgen voor het voedingsgedrag, de groei en de ontwikkeling van het kind. Daarom verdient preventie voldoende aandacht vóór de start en tijdens het geven van sondevoeding.